Okazać...

Staruszka przysiadła w cieniu na skraju swojego ogrodu i uśmiechała się do świeżo skoszonego trawnika, przyciętego żywopłotu, pozamiatanych chodników...tak nie wiele zielonego do szczęścia potrzeba.  Ucieszyła ją garść stokrotek nazbieranych do kieliszka...niby tak zwyczajne a tak niezwyczajnie odebrane, z łzą w oku, drżeniem rąk...

Wystarczy, że widzę uśmiechniętą twarz staruszki a i ja mam ochotę przysiąść i porozmawiać 

z nią o zwyczajnym, prostym życiu. 

Mimo dzielącej Nas przepaści wiekowej widzę podobieństwa. 

Ona żyjąca w innym świecie jednak na czele z tymi samymi życiowymi wartościami.

Nie narzekająca na los i garść różnorakich chorób....uśmiechająca się, dziękująca najlepiej jak tylko umie za pomocne gesty. 

Bezradność malująca się w jej oczach z iskrą nadziei na lepsze jutro.

Kiedy rok temu zaczynałam opiekować się staruszką miałam wiele obaw, czy aby na pewno dam sobie radę, czy aby na pewno potrafię?

Nie mogłam jednak przejść obojętnie, nie mogłam udawać, że nie słyszę krzyku....
Postanowiłam pomóc, postanowiłam wyciągnąć pomocną dłoń.

 Dziś gdy widzę jej uśmiechniętą twarz wiem, że wszystkie obawy które miałam dawno przestały się liczyć. Zrodziła się między nami niesamowita więź.
Serdeczność, bijące od niej ciepło łączy się w mieszankę...dzięki której każda spędzona z nią minuta jest dla mnie ogromną przyjemnością. Czuję, że z biegiem czasu staje się coraz bliższa memu sercu.

Warto pomagać :-) tak niewiele potrzeba aby wywołać uśmiech.

               

Takie momenty w życiu uświadamiają, dotykają najgłębszych ludzkich sfer...wtedy czuję, że muszę usiąść i za dotykiem klawiatury utrwalić te zwyczajne, szczęśliwe momenty.

Ja i moje myśli, szum wieczoru w oddali....tego nie może w moim życiu zabraknąć, to cześć mnie.

Pasje to zespolone części Nas. 

Dają niespożyte pokłady nadziei, pewności, poczucia własne wartości. 

To one w wybuchowej mieszance potrafią zdziałać cuda. 

Wywoływać w innych podobne emocje. 

Dzielmy się pasją aby i inni mogli się uśmiechać.